Entradas

Mostrando entradas de 2014

ENCANTAMIENTO

Imagen
Un billón de trillones de motas de polvo se acumulan sobre nuestro antiguo sofá de coquetear. Nosotros lo seguimos ignorando sentados justo enfrente, pero a varios años ya de distancia, sacándole brillo constantemente a nuestro altivo sofá de desfallecer. Tu cuerpo está aquí. Y tú, tan ausente. Tan desdibujada. Tan eclipsada por lo que fuiste y, tal vez, por lo que serás. Mi cuerpo está aquí. Y yo, tan ausente. Tan desdibujado. Tan eclipsado por lo que fui y, tal vez, por lo que serás. Pero seguimos. Seguimos jugando a matemáticos verbales. Conjugando fórmulas para ecualizarnos en la sintonía menos mala. Conversación tras conversación. Conversación tras conversación. Repetición tras repetición. Y al final, tal vez, tras tanto tiempo pactando para amansarnos en un punto intermedio, lo que nos acabe destruyendo no serán las t

SUPERHEROI

Imagen
A tú, pare. Avui, tu i jo, serem aquelles coses que ens fan por. Recordarem què vam ser i ja no som. Direm el que hem callat, el que hem temut, el que s'ha mort. Començarem de nou. Avui, tu i jo, traspassarem les runes dels records. Amb trossos de teulada ens dirigirem al sòl. Reconstruirem respostes de per què, ni jo sóc les teves projeccions ni tu el meu superheroi. Avui, tu i jo, farem un acte heroic. Serem valents com nens el primer dia d'un curs nou. I tu seràs, de nou, el pare que m'hi duia orgullós i jo el fill que marxava amb un petó. El que cantava mil cançons, tancat dins del seu món, desitjant que aquella por es cansés i es diluís com un glaçó. «Cançons, cançons, cançons» Comencem de nou. Aprenguem un altre cop. Perquè potser, pare, aquell pedestal que et construí, era per Déus i no per homes. I aquí abaix saps

3.600 SEGUNDOS

Imagen
Y de repente, te fuiste. Te fuiste. Para no volver. Tras creer que podrías vivir siempre como si te quedaran 600 años de vida. Como si siempre pudieras dejar para mañana lo que solo podías hacer hoy. Conjugando «postergar» como si fuera «ser» o «estar». Conjugando «postergar», siempre, en primera persona. En presente de indicativo. Muy indicativo. Tan indicativo. Indicativo de que, cuando te fueras, hubieras querido conjugar la vida en pretérito perfecto. En presente absoluto. Hubieras querido que un minuto no fuera un minuto, sino 60 intensos segundos. Que una hora no fuera una hora. ¿Algo tan genérico? No. Hubieras querido que una hora fueran 3600 segundos. Una hora te dijeron. Una hora te quedaba. Para irte. Una hora. Y de repente... volviste. Volviste para quedarte. Para quedarte intensamente, 3600 segundos.

VIERNES

Imagen
Lunes... Martes. (...) Miércoles. Jueves... Lunes... Martes. (...) Miércoles. Jueves... Lunes... Martes. (...) Miércoles. Jueves... He tomado la decisión de que hoy es viernes. Viernes. ¡Tantas veces he creído que era martes!... Ésa falsa esperanza renovada, de quien se ha echado el lunes a la espalda y cree que ya ha superado, lo peor de la semana. Pero hoy,  sé que es viernes. Viernes.  Con actitud de martes, he pasado media vida diciéndote que sí,  que era miércoles,  cuando en realidad era jueves. O diciéndote que sí,  que era miércoles, sin saber ni qué maldito dia era. Pero hoy, tras días,  semanas,  meses, años, demasiado tiempo ya, por fin sé que es viernes. Y que tú...te quedaste en lunes. Me voy. Me voy. Tengo todo el fin de semana por delante. FESTIVAL ACRÒBATES 2014 ( Salva Soler + Andrea Porcar)

"QUIERO"

Imagen
Tal vez quieres: Que sea constante cual reloj de arena. Que sea el sentido de una vida entera. Que sea tu brújula si estás perdida. Que te lleve en brazos cuando estés vencida. La gota malaya que estanque tus dudas. La ola que vuelve y mece tus culpas. Que salpique mares. Que ilumine estrellas. Que derrita soles Que «desande» huellas. Que sea constante, que sea constante, que sea constante, que sea constante, que sea constante. Si tú quieres, puedo. Puedo ser constante. O tal vez quieres: Que sea tan rápido que siempre sientas que aprovechas el tiempo, que jamás te pierdas en ningún silencio, pues siempre lleno de miles de nadas todas las pausas... o que sea tan lento como el instante preciso en que se paró el mundo durante el segundo que duró nuestro primer beso. Tal vez quieres, eso. Que dilate el tiempo. O que sea el si

DESPERTADOR SUBCONSCIENTE

Imagen
El despertador me ha fallado. Jamás me advierte que está retrasado. O tal vez es tan inteligente que lee, sin querer, subconscientes. Y el mío le cuenta hace tiempo que quiere poder volar lejos. Salir de esta rutina asfixiante. Menguante. De esta aridez insultante. Acepto su desafío. Vuelvo a quedarme dormido. Colándose, esta vez, un descuido. Un testigo. El que siempre quiero ser y nunca he sido. Y, en pleno estado REM, él transforma sueños en recuerdos. Anhelos en andanzas. La Historia entera en el tablero de mi juego, en el que invento yo las reglas. Usando como dado aquello que nos viene dado. Aquello que nos da infinito al ser sumado. Y al lanzarlo: Salgo de esa vida en que estoy preso. De la maldita casilla en la que caigo cada día. La de la cárcel urbanita. Corro como un potro desbocado. Lucho contra griegos y romanos. Defiendo Atenas y Cartag